Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο

 Βαθμολογία 3,5 / 5       

   

        Ίσως η καλύτερη ταινία του συγγραφικού διδύμου Ρέππα – Παπαθανασίου. Και δεν το λέω μόνο εγώ. Η συγκεκριμένη ταινία περιέχει όλα τα θετικά στοιχεία των ταινιών των δύο δημιουργών αλλά σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία σε σχέση με τα αρνητικά.

   Η ταινία διακωμωδεί τις κοινωνικόδραματικες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (Μάρθα Κλάψα, ο Βασιλάκης το παιδί του λαού κτλ). Από τη μια πλευρά η πλούσια οικογένεια του Δελαφράγκα, από την άλλη η φτωχή πλην τίμια οικογένεια της Μπισμπίκη και στη μέση ο αδέκαστος δικηγόρος Μπάρας μπλέκονται σε μια ιστορία που μας γυρνάει τρεις γενιές πίσω (από τα βουνά της ελληνικής επαρχίας μέχρι τον αντιστασιακό αγώνα των Ελλήνων κατά των Γερμανών). Έρωτες, ίντριγκες, πάθη, μίση, ακόμα και απόπειρες δολοφονίας δοσμένες με τέτοιο τρόπο που μόνο από το γέλιο μπορεί να σε πιάσουν τα κλάματα. Τα θετικά στοιχεία της ταινίας που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι η πολυπληθής παρουσία μεγάλων ελλήνων ηθοποιών (Παναγιωτοπούλου, Παπακωνσταντίνου) κάτι που συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ταινίες των δημιουργών (στα κάστινγκ πρέπει να κάνουν ουρές οι πρωταγωνιστές για μια θέση στην ταινία). Το βασικότερα πλεονέκτημα όμως της συγκεκριμένης ταινίας είναι οι σπαρταριστοί και αφοπλιστικοί διάλογοι με τις ατάκες να πέφτουν κατά ριπάς χωρίς όμως τη γνωστή βωμολοχία που τις συνοδεύει συνήθως (βλέπε safe sex) και που ξενερώνει μεγάλο μέρος των θεατών (άλλωστε δεν είμαστε όλοι οπαδοί του ελληνικού κινηματογράφου των ‘80s ή των επιθεωρήσεων που βασίζονται σε αυτό το στοιχείο). Ένα ακόμα στοιχείο της ταινίας είναι τα πολλά, μα πάρα πολλά η αλήθεια είναι, μουσικοχορευτικά σκετσάκια (ίδιον των ταινιών της δεκαετίας του ’60 και ’70). Από κεντρικό story μην περιμένετε πολλά βέβαια. Αν έχετε δει κανά δυο ελληνικές δραματικές ταινίες τότε θα ενταχθείτε πλήρως στο πνεύμα της ταινίας.

            Στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη ταινία την έχω κατατάξει κάτι σαν παντρειά του Safe Sex και του Αυστηρώς Κατάλληλο αφού συμπυκνώνει τα θετικά στοιχεία των δύο ταινιών, τους απολαυστικούς διαλόγους της πρώτης (χωρίς τα μπιπ) και το καλύτερα δομημένο σενάριο της δεύτερης (χωρίς βέβαια τρομερή πρωτοτυπία αλλά αυτό ήταν και το νόημα, η καρικατούρα μιας άλλης εποχής).