Απο την Βίκυ Τσίγγα
Tο κάλλος του θαυμάζεις
Παιχνίδι
με το χρόνο στήνουν οι αναμνήσεις σου
κι
εσύ ακόμα εμμένεις να τις ζεις.
Πάνω
σε μια πολυθρόνα κουρνιάζεις,
δυο
παράλληλοι κόσμοι μέσα σου δοκιμάζονται.
Στο
συναξάρι του έρωτα, μομφή εκφράζεις,
ένας βαθύς αναστεναγμός από τα χείλη σου ηχεί.
Πως ο έρωτας αυτός σαν χείμαρρο σε παρασέρνει.
και
ας ξέρεις πως πουθενά δεν σε οδηγεί.
Μονόδρομος
είναι ψιθυρίζεις
και
είναι φρόνιμο να τοv
αποδεχτείς.
Χειμωνανθός
τα λόγια του,
μα
όλο και προσμένεις την άνοιξη να ρθεί.
Ερήμωσε
το σπίτι, η μοναξιά σε δοκιμάζει.
Παράξενη
σιωπή με αλλεπάλληλα γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου